Felrealistisch rellendrama

Vader is niet in beeld, moeder werkt de hele dag en de puberdochter kan haar broertje van tien niet binnen houden en die gaat dus relllen. Een andere jongen studeert social work en ‘liet zich meeslepen.’ Regisseur Floris van Delft schetst een voor mij verrassend beeld van de jongeren uit Rotterdam die in 2021 protesteerden tegen de avondklok en vervolgens vernielingen aanrichtten auto’s in brand staken. In So Far so good zien we twee werelden, gescheiden door een winkelruit. Binnen praten wijkagent, pizzabezorger, hulpverlener en burgemeester over wat te doen. Buiten zijn de rellende jongeren, sterk verbeeld door een groep expressieve dansers. So Far so good is fel realistisch theater dat aanspreekt door de enorme energie van de jonge splers en dansers. Daar tegenover is Dennis Rudge die onder meer de burgemeester speelt een aangenaam rustpunt. Wat we doen heet het gezelschap van regisseur Floris van Delft. Zijn onderzoekstheater is geworteld in Rotterdam-Zuid, maar ook universeel. Mooi is wel dat een deel van de relschoppers zichzelf later sukkels noemt. Het zoeken naar de motieven van de rellende jongeren komt niet heel goed uit de verf. Weinig intelligentie en veel testosteron. Dat wisten we al. Toch ademt de voorstelling veel betrokkenheid van de wijkbewoners bij hun eigen leefomgeving. Dat is mooi om te zien, maar iets meer stellingname of een conclusie had de voorstelling rijker kunnen maken.