Geen heldere keuzes, wel fijne liedjes

Het begint als het nog niet is begonnen. Deze ooit leuke truc raakt wat belegen en is inmiddels een cliché. Dat blijkt maatgevend te zijn voor Rock me baby. Het is de nieuwste voorstelling van de geweldige poppenspeler en theatermaker Servaes Nelissen en heeft de vorm van een zogenaamde rockumentary. Die gaat over The Promise, een legendarische popband die nu weer bijeenkomt om op tournee te gaan in Polen waar ze populairder zijn dan in Roelofarendsveen.

Na het begin dat niet begint duurt het zeker nog een kwartier voordat de voorstelling nog steeds niet begint. De zanger van de band, Shag (Nelissen) moet iets inzingen dat telkens over moet. Daarna maken de bandleden een promo met poppen voor hun nieuwe nummer over de car wash. Ook dat moet een paar keer over. Het duurt lang en de voorstelling komt niet op gang. Wat volgt is nog ruim een uur met ruzies over de kwaliteit van de songs, wie het beste kan zingen en een nummer over de dood van een dochter van een van de bandleden. Er is een drummer met een tumor en er is ook wat poppenspel dat echter weinig toevoegt aan het geheel.

Samenhang ontbreekt. Een verhaal is er ook niet echt. Gelukkig zijn er liedjes, geschreven door Vincent van Warmerdam en Kees van der Vooren. De meeste zijn gedrenkt in Amerikaans georiënteerde rootsrock en bewust clichématig van opzet maar het zijn wel fijne liedjes. Het probleem van deze productie is dat er geen heldere keuzes gemaakt zijn. Is het een komedie, een tragikomedie of misschien toch een parodie? Soms is het het één, soms het ander. En dat is verwarrend. Dat uit zich onder meer in Debbie Korper als Shags vriendin Janice die oogt als een rockchick. Dat komt zeer ongeloofwaardig over en als persiflage -wat waarschijnlijk de bedoeling is- is het niet grappig genoeg. En dat geldt voor de hele voorstelling. Het is te flauw. Ik zag veel prachtwerk van Servaes Nelissen, waaronder het briljante Beefteefjes, maar Rock me baby is simpelweg niet gelukt.