Grande dame rouwt maar is ook hoopvol

In een zwarte outfit met kleurig sjaaltje en op hippe sneakers komt Simone Kleinsma het podium opgelopen. In anderhalf uur neemt ze ons mee in de periode na de dood van haar grote liefde Guus Verstraete. Gelijk aan de donkere, mistige decorplaten die op het toneel staan, overheerst in het eerste gedeelte het mistroostige, het zoeken naar wie ze ook alweer is, in haar eentje, en dat loopt langzaam over in hoop, vrolijkheid en nieuwe kleur aan haar leven. 

Kleinsma heeft, samen met regisseur Ruut Weissman en tekstschrijver Frank Houtappels, ervoor gekozen haar verhaal vooral te vertellen in zeventien nummers die elkaar in hoog tempo opvolgen. Tussendoor vertelt ze in korte bespiegelingen over haar gemis, de periode van rouw en het terugvinden van zichzelf. En is er eigenlijk plaats voor een nieuwe man in haar leven?

Centraal hierbij staat het opruimen van de spullen van Guus. We maken het proces mee, dat natuurlijk niet alleen om het daadwerkelijk wegdoen of bewaren gaat, maar ook om het innerlijke ‘opruimproces’. Deze anekdotes hadden misschien iets kwetsbaarder mogen zijn, maar dit kleine gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door de persoonlijke nummers - een aantal oude nummers in nieuwe bewerking, maar ook nieuwe nummers die voor Kleinsma zijn geschreven door onder meer Jan Beuving, Henny Vrienten, Thomas Acda en Theo Nijland. Er is een goede balans tussen wat zwaardere en lichtvoetige soms popachtige nummers. Die afwisseling maakt dat we in het uptempo Mij kan niets gebeuren een uitgelaten, humoristische Kleinsma zien en twee nummers later de intensiteit in al onze vezels voelen als ze Wie ik voor jou was zingt.

Kleinsma wordt ondersteund door twee excellente muzikanten: pianist Menno Theunissen en percussioniste Maria Martinez Payà, die op waanzinnige wijze marimba, percussie en drums bespeelt en de aandacht als vanzelf steeds naar haar toetrekt. Ook mooi zijn de momenten dat ze samen met Kleinsma trommelt en op de marimba speelt. De chemie tussen de twee is duidelijk zichtbaar en het plezier spat ervan af. Kleinsma zie je sowieso volop genieten tijdens de voorstelling. Als de mist op toneel wegtrekt, verdwijnt ook uiteindelijk de diepste, pijnlijkste rouw en dat is een hoopvolle boodschap die Kleinsma achterlaat. Kleinsma bewijst met VERDER wederom de grande dame van het Nederlandse theater te zijn die het publiek vanaf het eerste moment aan haar lippen heeft hangen.