Hoogst aantrekkelijke klassieker

Het Nationale Ballet vond het weer eens tijd voor een ware klassieker: Giselle, een 182 jaar oude choreografie van Marius Pepita, naar Jean Coralli en Jules Perrot. De muziek is van Adolphe Adam, officieel heet zijn stuk Giselle, ou les Willis. Deze Giselle – die liefhebbers van het ware klassieke ballet niet mogen missen, dan weet je dat vast – is veertien jaar geleden onder handen genomen door Rachel Beaujean en Ricardo Bustamente. Toer van Schayk ontwierp de prachtige kostuums en het fraaie decor, in de eerste akte een pittoresk boerendorp.

Giselle, een boerenmeisje met hartproblemen, wordt het hoofd op hol gebracht door een als boer verklede graaf die in werkelijkheid verloofd is. Boswachter Hilarion, zelf hartstikke verliefd op die lieve boerenmeid, heeft het door. De grootste verschillen van de hernieuwde interpretatie van Beaujean en Bustamente met de oerversie zijn dat bij hen de graaf wel degelijk verliefd is op Giselle en dat Giselle een echte vrouw van vlees en bloed is, ook na haar dood. Ook heeft het tweetal in hun versie dansen toegevoegd, zoals de wijnstampdans. De eerste akte is daardoor een zeer levendig en afwisselend geheel, waar ook gelachen mag worden, tot het noodlot toeslaat. (Tekst gaat door onder de foto)

De tweede akte kent in een veel soberder decor, een bos en een grafsteen – o ja, en de maan –, een overweldigende start als in een rokerige mist de Wili’s ten tonele verschijnen, een kruising tussen bosnimfen en wraakgodinnen. Zó mooi, ik moest ineens denken aan een magnifieke uitvoering van de opera Dialogues des Carmélites die ik eens zag, maar waar het dan verder nu helemaal niet over hoeft te gaan, dus terug naar Giselle. 24 in smetteloos wit geklede danseressen die verpletterend strak en overtuigend hun rol spelen.

Hoe kan het ook anders onder aanvoering van zo’n meedogenloze grote leider, die steeds zo streng kijkt dat je er zelf een beetje bang van wordt, práchtig danst, met name met een indrukwekkende lengte in de armen. Myrtha heet zij en bij deze première in het echt Floor Eimers. Ik noem alleen haar naam, vanwege haar toprol en omdat in het programmaboekje vele Giselles, Hilarions enzovoort staan vermeld, maar nul Myrtha’s. Floor Eimers staat pas bescheiden genoemd in het lijstje tweede solisten.

Ook de fijne hoofdrolspelers uit de eerste akte, Giselle (inmiddels dood), Hilarion en Graaf Albrecht, tonen in de tweede akte hun geweldige techniek én gevoel. Daardoor komt dit kalere deel waarin zo veel minder te zien is dan in het eerste nog overtuigender binnen. En gaat het publiek na een lang applaus, absoluut óók voor het hoogstaande Balletorkest, verrijkt naar huis.