Interessant en intens gebracht

In Gevangenis Monologen 2 beleef je het waargebeurde verhaal van ex-gedetineerde
Jack, die sterk vertolkt wordt door Mingus Dagelet. Met een expositie over de Bijlmerbajes vooraf, en een nagesprek met de ‘echte’ Jack na afloop, geeft de voorstelling een interessante kijk op het gevangenisleven.

Na de boeiende tentoonstelling met informatie over de geschiedenis van de Bijlmerbajes, inclusief ontsnappingsverhalen, loopt het publiek met een koptelefoon de voormalige gymzaal van de gevangenis in. De koptelefoons zijn niet alleen om de acteurs goed te kunnen verstaan, maar ook om omgevingsgeluiden en een scène ‘buiten de deur’ te laten horen. Net als de setting – je zit aan weerzijden van de vlakke speelvloer, met je neus bijna op het toneel – draagt ook de koptelefoon bij aan de beleving.

Na een pakkend begin, dat aan het eind weer terugkomt, gaan we terug in de tijd. We zien de zestienjarige Jack, zijn verslaafde moeder (Birgit Schuurman) en zijn jeugdvriend Amin (Hamda Belgaroui), en krijgen zijn thuissituatie en criminalisering mee. Na een roofoverval op een buurman met fatale afloop moet Jack een aantal jaar de gevangenis in. Daar is hij in eerste instantie on(be)handelbaar en recalcitrant. Als Amin in de gedaante van reïntegratiecoach in de gevangenis verschijnt, zorgt dat na een opstandige periode toch voor een omslag in Jacks denken en gedrag. Uiteindelijk mag hij de gevangenis verlaten, maar de vrijheid blijkt niet zo makkelijk voor hem te zijn.

Mingus Dagelet is geknipt voor de rol van Jack. Hij is rauw, geloofwaardig en brengt een bepaalde intensiteit mee die het verhaal erg goed doet. Door zijn mimiek, spel en houding voel je sterk met hem mee. Schuurman speelt Jacks moeder geloofwaardig en ook haar korte optreden als levenspartner van de vermoorde man is mooi. De band tussen Amin en Jack is mooi voelbaar.

Ondanks de intensiteit is Jacks verhaal, dat voor het theater bewerkt is door schrijvers Herman Koch en Christine Otten, soms wat slap. We krijgen niet te weten wat echt in hem omgaat, ondanks dat je daar door het ‘monologen’ in de titel wel een beetje van uitgaat. Hierdoor is bijvoorbeeld zijn omslag in denken, tijdens zijn detentieperiode, niet goed te verklaren. Dat is jammer. Ook de andere personages krijgen geen diepte. Daarnaast had het realistischer gevoeld als we in een cellencomplex hadden gezeten, in plaats van in de gymzaal.