Koortsdroom met dans, taal, klank en slagwerk

Het overdondert. Bevreemdt. Doet je je soms afvragen waar je je in bevindt. Cabaret Deconstruit laat ons – mij althans – voelen, ervaren, zien wat al die woorden, al die prikkels, al die taal in de moderne wereld met ons doen. Hoe kunnen we uitleggen wat we bedoelen, wat we voelen, met zoveel mogelijkheden je uit te drukken, maar ook zoveel gevoelens die niet in woorden uit te drukken zijn?

Choreografen Andrea Leine en Harijono Roebana staan bekend om hun energieke fysieke danstaal en de grote rol voor live uitgevoerde muziek, in Cabaret Deconstruit gecomponeerd door Dyane Donck, die een mooie potpourri van muziekstijlen bedacht, uitgevoerd door een sterke, vierkoppige band. Er is pompende, soms duistere elektronische muziek, er zijn associatieve klanken en ritmes, al klappend en stampend gemaakt door de performers. Er wordt op slagwerk geslagen – soms wel heel erg hard -, verstild bugel gespeeld en soms prachtig klassiek gezongen.

Deze keer is er in de voorstelling ook veel ruimte voor taal, voor klanken, voor mondelinge expressie, van de hand van tekstschrijver Erik Bindervoet. De performers dansen, maar spreken ook, in associatieve woorden, halve zinnen, onbegrijpelijke woorden en klanken, springend van het Nederlands naar het Frans en naar andere talen. De zeven dansers uit verschillende culturen en disciplines wisselen moeiteloos van stijl. De grootste rollen zijn voor dansers Timon de Ridder en Michael Jahoda. De wat oudere Jahoda vormt als een soort spreekstalmeester de spil van de avond. Hij belandt in een soort droom, tussen alle energieke, frisse mensen, die hij – steeds meer strompelend - niet meer bij kan houden. De voorstelling is surrealistisch en chaotisch, associatief springend van de hak op de tak, en daar moet je van houden. Cabaret Deconstruit is daarom vooral voor mensen die niet alles hoeven te snappen, en genieten van een overdaad aan prikkels en je laten meevoeren in een soort van koortsdroom.