Modern spektakel houdt spanning niet vast

Trojan Wars van Het Nationale Theater is een Grote Gebeurtenis. Twee vaste medewerkers van Scènes gingen kijken. Klik hier voor de visie van Eric Korsten. Hieronderstaat de recensie van Léonie Sanders.

Eén stap de schouwburg binnen en je beseft dat deze avond een waar spektakel gaat worden: dansende jongens en meiden in roze kostuums dartelen door de foyers, overal klinkt muziek en er worden patatjes oorlog en alcoholvrije shotjes uitgedeeld.

Voor HNTjong bewerkte regisseur Noël Fischer en tekstschrijver Peer Wittenbols de beroemde Ilias van Homerus – over de oorlog tussen de Grieken en Trojanen - tot een moderne versie. De maar liefst vijf uur durende voorstelling is opgedeeld in drie ‘afleveringen’, met tussendoor in de foyers muzikale acts en (vegetarisch) eten.

De eerste aflevering start op een feest met Grieken en Trojanen.  De Griekse Helena (vrouw van koning Menelaos) en de Trojaanse Paris worden op het feest echter verliefd, waarna Paris Helena meeneemt naar Troje. Agamemnon grijpt deze kans aan om zijn broer Menelaos ervan te overtuigen Troje de oorlog te verklaren. In aflevering twee vertrekken de Grieken naar Troje om Helena terug te halen. Aflevering drie tot slot wijkt compleet af van het oorspronkelijke verhaal en vindt plaats in de onderwereld.

De negenkoppige topcast en het grote ensemble, bestaande uit jonge acteurs, spelen samen meer dan honderd personages. Naast de hierboven genoemden komen onder meer de goden Apollo, Zeus en Aphrodite en beroemdheden Ajax, Achilles en Odysseus voorbij. De meer dan 250 kostuums zijn een lust voor het oog, vooral die van de goden, vol goud en extravagantie.

De eerste akte neemt je in prettig hoog tempo mee door de gebeurtenissen en houd je makkelijk geboeid. Mooi is het beeld aan het einde: midden op het podium danst een urban dancer op een fijne soundtrack. Ondertussen komt een groot stuk zeil naar beneden, dat ronddraait en wappert in de wind; de schepen vertrekken! Gaandeweg de voorstelling komen er nog een aantal keer dansscènes voor, die steeds van hoog niveau zijn. Ook is er spoken word en rap in het stuk verwerkt.

In Trojan Wars klinkt duidelijk de huidige tijdsgeest door. De vrouwelijke personages hebben in deze versie een eigen verhaal en zijn zelfstandiger. Ook zijn er verwijzingen naar #MeToo, worden soms mobiele telefoons gebruikt en wordt Odysseus (een fijne rol van Vanja Rukavina) als een moderne spindoctor neergezet. Daarnaast zijn er subtiele verwijzingen naar de huidige politiek: termen als gelukszoeker en verdunning van de Griekse bloedlijn komen voorbij. De moeilijke verbeelding van de veldslag tussen de Trojanen en Grieken is goed opgelost: door middel van een live radioverslag. Een sterk punt is dat de mythische figuren niet als helden worden neergezet. Vooral de op PTSS-lijkende klachten van Achilles (fantastisch neergezet door Bram Suijker) geven een goed beeld van de werkelijkheid.

Toch lijkt het alsof er niet duidelijk een keuze is gemaakt tussen het historische verhaal willen vertellen en het verhaal in de moderne tijd positioneren. Zo kloppen de grote lijnen van het verhaal wel, maar pleegt Achilles bijvoorbeeld zelfmoord, in plaats van dat hij vermoord wordt via de alom bekende (achilles)hiel. Daarnaast worden de scènes naar het einde toe steeds meer over de top, zoals een act met skeletten in de onderwereld,  Hermes (de boodschapper van de dood) die een soort robot is, en een ‘I love Greece’-koffer van Helena. Ook is de toegevoegde waarde van de derde akte niet helemaal duidelijk en is deze ook soms moeilijk te begrijpen. De doden zijn in dit schemergebied tussen leven en dood opeens weer te zien, maar ook levenden lopen er rond. Daardoor verslapt helaas de spanningsboog tegen het einde.