Niet stuk te krijgen

Naar theater ga ik vooral voor avontuur, maar herkenning is zo op zijn tijd niet vervelend. Grease is onvervalst jeugdsentiment en eens in de zoveel tijd is het heus geen schande om daar aan toe te geven.

Dit is een seizoen waarin de klassieke musicalhits je om de oren vliegen, Les Miserables toert volop en komende weken volgen hernemingen van Bodyguard, Mama Mia en een deels vernieuwde Aida. Een erfenis van de pandemie natuurlijk, dat snapt iedereen. Op zeker spelen door producenten is niet vreemd na de bizarre jaren die achter ons liggen. Elke zes of acht jaar een nieuwe Grease is best vaak maar de musical ligt nog steeds uitzonderlijk goed in de markt. De try outs waren zeer goed bezocht en de voorstelling is maar liefst tweehonderd keer te zien.

Danique Graanoogst als Sandy en Tristan van der Lingen als Danny waren al wekenlang op televisie te zien. Graanoogst was aangenaam als Meghan in Diana en zonen en is hier prima op dreef. Hopeloos verlang ik naar jou vertolkt ze vlekkeloos waardoor we Hopelessly devoted to you bijna zouden vergeten. De liedjes zijn niet stuk te krijgen. You’re the one that I want klinkt heel natuurlijk als Voor jou wil ik gaan.  Naast een ervaren William Spaay zien we vooral een merendeels jonge cast die spettert van de energie.  

Regisseur Servé Hermans veroorlooft zich kleine moderniserinkjes maar die zijn te gering om indruk te maken. Hij richt zich dan ook terecht op spel, muziek en dans. De zang is dik in orde en de band onder leiding van Marco Braam doet vooral heel functioneel zijn werk. Daan Wijnands zorgde voor een snelle choreografie die uitstekend gedanst wordt.

Grease is pretentieloos amusement en deze productie is precies wat je er van zou kunnen verwachten. Daar worden heel veel mensen heel blij van.