Over schuld, slachtoffers en daders

De kant van Ada is niet zozeer een vervolg op Peter Middendorps roman Jij bent van mij, maar gaat wel over hetzelfde personage, boer Storkema.  Hij verkrachtte en vermoordde een jong meisje en werd dertien jaar later daarvoor veroordeeld. Deze toneeltekst benadert de intrige vanuit het perspectief van zijn vrouw Ada. Actrice Lotte Dunselman vroeg Middendorp deze toneeltekst te schrijven, waarna er ook een boek verscheen. Meestal gebeurt zoiets andersom. 

Mevrouw Ogterop, het jonge, frisse gezelschap uit Meppel dat vooral belichaamd wordt door Dunselman, maakt nieuw Nederlands teksttoneel, een mooi en moedig initiatief. De kant van Ada is hun derde voorstelling, het lijkt een solo van Dunselman, maar haar spel krijgt tegenkleur van singersongwriter Isa Zwart met liedjes die een beetje doen denken aan de stijl van Maaike Ouboter. De teksten zijn poetisch, hoewel niet altijd even sterk, maar muziek en zang zijn mooi subtiel en bieden een aangename afwisseling met de woordenstroom van actrice Dunselman.

Ada bezoekt trouw de gevangenis waar haar man al jarenlang vertoeft. Hij komt binnenkort vrij. Ada’s dochter Suze wil dat zij afrekent met haar echtgenoot. Suze blijft Ada belagen met vragen over zijn daad. Wist Ada ervan of niet? Ada volhardt in ontkenning. Langzaamaan krijgen we een completer beeld van haar. Ada’s bestaan is een vergeefse zoektocht naar een klein beetje menselijk geluk. Dat dit nooit zou gaan lukken is eigenlijk vanaf het begin al duidelijk.

Ria Marks regisseerde en laat Ada op verschillende manieren door een venster te kijken. Een aardige vondst die echter na een tijdje wat aan kracht verliest. Dat komt ook omdat de voorstelling aan de lange kant is en het gloedvolle spel van Dunselman in de tekstbehandeling weinig variatie kent. De kant van Ada is een sympathieke voorstelling over schuld, slachtoffers en daders en het vermeende onderscheid daartussen. De grootste merite is dat dit soms minder groot is dan het lijkt.