Prachtig praatstuk briljant vertolkt

Het is een erg mooi stuk dat Samuel Hunter schreef over twee vaders die strijden om het bestaan en vooral om hun dochters. Maar het is ook een schitterende proeve van wat toneelkunst vermag. Emmanuel Ohene Boafo en Bram Suijker leveren een Grote Prestatie.

Als er iets is wat de regiestijl van de bewierookte Erik Whien kenmerkt dan is het soberheid. In A case for the existence of God -vreemde titel-  is dat niet anders. Het toneelbeeld bevat slechts een bank. Alle nadruk ligt op tekst en spel. Minder is meer, ook hier. Het is dan ook een prachtig praatstuk dat door Vera Morina mooi en kundig vertaald is.

Kevin is een zwarte homoseksuele man. Hij oogt gedistingeerd en is welbespraakt. Hij is hypotheekadviseur en verwikkeld in een adoptieprocedure die mis dreigt te lopen. Bryan is in veel opzichten zijn tegenpool. Hij oogt sjofel, leeft van een zeer bescheiden salaris en heeft weinig opleiding genoten. Hij ligt in scheiding en wil een stukje grond kopen waar hij een huis wil neerzetten waar hij zijn dochter kan geven wat ze nodig heeft.

De verschillen tussen beide mannen en hun overeenkomsten, angst, onzekerheid en verdriet, worden mooi uitgeserveerd in de sterk opgebouwde tekst. Naarmate het verhaal langer duurt voel je de vriendschap groeien tussen de mannen, zij het dat dit bepaald niet makkelijk gaat. De spelers zijn zeer aan elkaar gewaagd, Beiden hebben een Louis d’Or gewonnen. Boafo is trefzeker in zijn mimiek en tekstbehandeling en kan snel schakelen. Suijker is een zeer beweeglijke en erg dynamische acteur, maar ook iemand die gebaat is bij een strakke regie. Hij is typisch zo’n toneelspeler met een geheim. Je weet nooit precies wat hij gaat doen en je merkt en voelt voortdurend dat hij veel meer kan dan wat hij laat zien. Met de meer technische stijl van Boafo is dat een schitterend contrast. A case for the existence of God is een heel erg fijne toneelavond met een pleidooi voor de zachtheid van mannen. Briljant vertolkt.