SPRANKELEND BALLET IN KNALLENDE KLEUREN

‘Uitverkocht’ prijkt achter alle speeldata. Misschien zijn de Dancing Dutch of de Stravinsky Sprookjes dan wel iets voor u, zo stelt Het Nationale Ballet voor. Wie Frida in 2020 zag boft, wie haar nu nog kan zien boft misschien nog meer. Een aantal aanpassingen van de choreograaf heeft volgens artistiek directeur Ted Brandsen de voorstelling nog beter gemaakt.

Allereerst: tot welke groep behoor jij als balletliefhebber? Probeer je voor aanvang in het programmaboekje al zo veel mogelijk te lezen, zodat je de gedanste verhaallijnen beter kunt volgen? Of interpreteer je er zelf op los en lees je later of je een beetje in de buurt zat van wat men daar op toneel vertellen wilde? Hoe verbeeld je een verhaal over een gekweld kunstenaarsleven zo dat ook degenen die niet de serie over Frida Kahlo van Jeroen Krabbé op tv hebben gezien er wat van begrijpen? Bijvoorbeeld dat Frida op achttienjarige leeftijd door een busongeluk bijna om het leven kwam en daar haar hele leven fysiek en psychisch last van bleef houden, kun je vertellen door haar constant mank te laten lopen, maar als je haar laat spelen door een uitzonderlijk goede danseres, dan wil je die ook wel laten dánsen. Of zoals de Colombiaans-Belgische choreograaf Annabelle Lopez Ochoa zegt: ‘Frida was zoveel meer dan haar pijn en ongeluk.’

In twee bedrijven en totaal zeventien scènes wordt het leven geschetst van de Mexicaanse kunstenaar Frida Kahlo (1907-1954). Annabelle Lopez Ochoa maakte er eerder een korte eenakter over en deed dat in 2020 avondvullend met een sprankelend, kleurrijk ballet. Het is een feest van dans en kleur, spannende, práchtige figuren uit Kahlo’s oeuvre en flarden van haar werk tot complete schilderijen in de door skeletten steeds op- en afgevoerde toverdoos. Als de voorstelling begint staat deze zwarte kubus op toneel, met vier skeletten erbovenop en twee staan er wat losjes tegenaan geleund. Uit de kubus wordt het meisje Frida Kahlo omhooggetrokken. Grappig is scène 2 als zij tussen voorbijrazend verkeer – erg levendig verbeeld – verliefd danst met haar geliefde tot het fout gaat. Jammerlijk is scène 9 – we slaan er even een paar over – als we haar een miskraam zien krijgen.

Vooral na de pauze gaan alle registers open en is het een feest om naar te kijken. In scène 13 zien we bijvoorbeeld Josephine Baker opduiken met haar gevolg, de beroemde danseres met wie de biseksuele Kahlo ook nog even heeft verkeerd. Haar echtgenoot Diego Riviera ging zelf vreemd bij het leven, dat begon al in scène 7. Als het echtpaar van de Verenigde Staten, waar ze in scène 12 naartoe waren gegaan, weer terugreist naar Mexico, lijkt de liefde weer opgebloeid en de rust weergekeerd. Maar het blijkt toch niet allemaal koek en ei want in scène 16 begint Diego een affaire met Frida’s zus. Hoofdrolspelers Maia Makhateli (Frida) en Giorgi Potskhishvili (Diego Rivera) doen het fantastisch en zetten sterke persoonlijkheden neer. De groep Mannelijke Frida’s, natuurlijk zeker ook door de kostuums: een prachtstel! Nou ja, behalve de hele dansersgroep afwerken kan ik beter decor- en kostuumontwerper Dieuweke van Reij speciaal noemen – hulde, hulde – én de fantastische muziek van Peter Salem, geweldig vertolkt door Het Balletorkest. De Mexicaanse liederen op band vormen een lekkere afwisseling,