Sympathieke, maar oppervlakkige poëziepromotie

Zijn voorstelling barst van het enthousiasme; de liefde voor poëzie spat er van af. Alle dichters hebben gouden helikopters van dichter/schrijver Joost Oomen is daardoor sympathiek, maar ontbeert helaas een goede inhoud met een duidelijke opbouw.

Oomen verschijnt op het podium in een grauwe trenchcoat, slepend met een grote koffer vol boeken aan zijn been gebonden, koffers vol dichtbundels in zijn handen én – naar even later blijkt – stapels dichtbundels verstopt in zijn jas. Het werk blijkt van verschillende dichters en van Oomen zelf. Hij zal hier gedurende de show geregeld uit voordragen. De dichter zet humoristisch een aantal denkbeeldige situaties neer, die realistisch gezien niet kunnen bestaan – zoals twee haringen die naar Parijs gaan -, maar in deze setting, op dat ene moment, wel degelijk, in onze hoofden. Zo toont hij dat verbeelding belangrijk is. Dat poëzie belangrijk is.

In de regie van Jeroen Woe gaat de voorstelling vervolgens te veel van de hak op de tak en blijft de poëzieleer oppervlakkig. Zeker, hij leest veel gedichten voor, maar zonder duiding. De tomeloze energie van Oomen zorgt voor een glimlach, maar door de snelheid van de voordracht maken sommige gedichten geen enkele indruk. Natúúrlijk wil Oomen dat deze voorstelling mensen nieuwsgierig maakt om poëzie te gaan lezen, en natuurlijk moet een voorstelling als deze niet te droog worden. Maar nu is het helaas te vrijblijvend, te los en te oppervlakkig, waardoor soms de spanningsboog verslapt.

Af en toe lukt het Oomen wél een poëtisch gevoel bij me op te roepen. Dat zijn vooral de spaarzame momenten van verstilling en als we meer context krijgen over bepaalde gedichten. Bijvoorbeeld wanneer hij vertelt over hoe hij als vijftienjarige in de dichtkunst duikt en daarbij onder meer een dikke bundel met poëzie van Lucebert leest. Dit soort momenten, en een betere rode draad, zouden er meer mogen zijn.