Toptalent toont kunnen in breed palet

Dood, ziekte, ruzie, negatieve gedachten en ook nog een flinke file tijdens de toch al lange autorit naar Amsterdam. Maar dan is daar het warme bad van de Meervaart in Amsterdam Nieuw-West, waar de Junior Company van Nationale Opera & Ballet première heeft met hun jubileumvoorstelling Tien. Dubbel feest dus.

In het programmaboekje schrijft artistiek directeur Ted Brandsen dat Het Nationale Ballet inmiddels voor meer dan de helft uit Junior Company-alumni bestaat. En na het eerste blijmoedige stuk, Valse Fantaisie van George Balanchine, verhaalt Ernst Meisner, artistiek leider Junior Company en adjunct-directeur Talentontwikkeling op toneel over de geschiedenis van de Junior Company. Hoe er bij een eerste internationale werving twee aanmeldingen waren en er nu hónderden jonge dansers wereldwijd zijn die auditie willen komen doen. Het kluppie, met nu een lichting van Australië tot Zuid-Korea en van Vietnam tot Brazilië, staat zogezegd op de kaart. Hoe terecht dat is bewijst het in Tien.

In Echoes of Memories, een van de drie wereldpremières – ook al zoiets! –, staan er zestien van de zeventien die het gezelschap (volgens het programmaboekje) telt op toneel. Na een mooi openingsbeeld volgt een levendig dansstuk van Joseph Toonga. Dan hebben we het fraaie Tu me manques van Kirsten Wicklund, een van de hoogtepunten van de avond, al achter de rug. ‘Emotioneel kleinood’ heb ik in het donker op het programmaboekje gekrabbeld. Vijf minuten slechts, maar mede zo indrukwekkend door de live begeleiding van een countertenor en een cellist uit eigen gelederen. Zo goed, die samenwerkingsverbanden binnen Nationale Opera & Ballet. Ik bedoel, je hébt alles in huis.

De variëteit in choreografen is fijn. Van de beroemde Russische dansvernieuwer tot nieuwe(re) namen als Kirsten Wicklund en Joseph Toonga. Door wat Wubkje Kuindersma allemaal al heeft gemaakt en hoe internationaal ook, zou je niet zeggen dat ze pas in 2009 debuteerde als choreograaf. Voor haar Ephemeral, de derde wereldpremière van de avond, maakte Amelia Clarkson de muziek, die live wordt gespeeld door leden van Het Balletorkest. Práchtige muziek, waarop een groep van acht elegant en vooral zeer overtuigend een sterk stuk neerzet.

Toccata, een première voor de Junior Company, is een waardige afsluiter. Choreograaf Krzysztof Pastor wil in dit atletische ballet vooral het talent en de techniek van zijn dansers naar voren laten komen. Hij vertelt dat in een kort filmpje vooraf, waarin je ook wat flitsen van het repetitieproces ziet. Dat gebeurt bij elk ballet van vanavond (op dat van Balanchine na – hèhè), nog zo’n aangenaam onderdeel van het programma. Het maakt de stukken alleen maar toegankelijker en menselijker. Je hoort en ziet, hoe er over nagedacht is, en dat het op z’n minst veel zweet en wie weet ook wel wat tranen heeft gekost om tot dit resultaat te komen. Tegelijkertijd wordt het respect voor deze club jonge mensen en degen die hen omringen nog een beetje groter.