Veelzijdig en briljant

Opeens is Servaes Nelissen er weer. Met een drieluik nog wel. De argeloosheid waarmee het eerste deel van Beefteefjes begint is verrukkelijk. Hij speelt de buurman van kunstenaar Willem Koevoet en praat fluisterzacht, maar duidelijk verstaanbaar. Hoe ingenieus deze scène in elkaar steekt is te mooi om te beschrijven. Dat moet je zelf beleven.

Nog verrassender is het woordeloze tweede deel waarin Nelissen deze Koevoet ten tonele voert en zich met kwast en klei stort op een schilderij en een torso. We zien Nelissen als gekwelde, zoekende kunstenaar die zich in zijn queeste graag laat leiden door intuïtie. Op fascinerende wijze creëert hij telkens nieuwe werelden, waarbij hij zich ook bedient van een hilarisch ogende pratende waterkoker.

Na een pauze zien we Nelissen als Renate Schoep, een therapeut die is gespecialiseerd in het bijstaan van depressieve honden. De sessie met de hond is adembenemend en onweerstaanbaar komisch. Servaes Nelissen is een uiterst getalenteerd poppenspeler, een zeer originele geest en een sterk acteur. Hij bezit de gave om op geheel eigen wijze het tragische komisch te laten worden en het komische tragisch. 

Nelissen worstelde twee jaar geleden met gezondheidsklachten en depressies. Met het briljante Beefteefjes keert hij gelouterd terug. Hij vindt zichzelf opnieuw uit met een uiterst veelzijdige voorstelling die verrassend rijk is in vorm waarin de kunstenaar en zijn personages zich voortdurend op verschillende wijzen tot elkaar verhouden. Het is een hoogtepunt in zijn fijnzinnige oeuvre.

De hond blijkt het ondanks verwoede pogingen van Schoep niet te redden en diens dood vormt het einde van deze zeer fantasievolle voorstelling. Hoe ingenieus ook deze scène in elkaar steekt is te mooi om te beschrijven. Dat moet je zelf beleven.