Psychologisch doordacht en knap geregisseerd

De passie spat ervan af in de openingsscène in Lady + Lord MacBeth, de nieuwe voorstelling van schrijver Tom Lanoye in regie van Olivier Diepenhorst. Joy Wielkens, de Lady, zingt de sterren van de hemel, Lord Alwin Pulinckx reageert vanaf de piano, zacht en sensueel.

**** Tekst: Margriet Prinssen

Het ambitieuze koningskoppel is hartstochtelijk en onstuimig verliefd. Gulzig laven ze zich aan elkaar, wanneer de generaal eindelijk weer thuiskomt van de veldtocht, als verliefde tieners. Toch mist er iets in hun bestaan. Dat wordt al meteen in het begin duidelijk in een van de scènes die Lanoye toevoegde in zijn bewerking van Shakespeares klassieker. In die beginscène laat hij de vrouw van generaal Banquo met haar baby op bezoek komen bij Lady MacBeth, een baby die overigens uit een zwarte doos wordt gehaald en zorgvuldig in elkaar wordt gezet: eerst de armpjes, dan de beentjes, alsof de Banquos hun baby net uit de winkel hebben gehaald. In elk geval wordt duidelijk: hoe goed de MacBeths het ook mogen hebben, er mist iets essentieels in hun bestaan. Lanoye geeft de rol van de vrouw(en) een grotere betekenis en meer diepgang dan in het origineel. De kinderloosheid van de MacBeths vormt een belangrijk achterliggend motief, vooral voor de Lady. Het is het gevoel van leegte en gemis van iets essentieels dat uiteindelijk leidt tot de totale morele teloorgang van het duo.

De taal van Lanoye is als altijd een lust voor het oor: wellustig, soms overdadig maar helder en hedendaags. Wielkens zingt een paar blues-achtige nummers, vol pijn en passie. Zij en Pulinckx zijn aan elkaar gewaagd: ze vormen een prachtig duo. Het is een uiterst muzikale voorstelling, ook door de bijdrage van de vijf musici van Black Pencil, die knap verweven is in het stuk. In het begin is hun functie wat onduidelijk, ze lijken eerder in de weg te staan bijvoorbeeld in het begin bij het gesprek van de twee vrouwen; verderop in het stuk worden ze juist mooi betrokken bij het spel. De muziek - veel percussie en fluit – vertolkt het gevoel van dreiging dat almaar toeneemt, mét de noodlottige opeenvolging van geweld en moord.

De rol van Banquo zorgt voor de komische momenten: de boomlange Matthijs IJgosse speelt hem heerlijk nonchalant en vrijgevochten. Yara Alink is overtuigend als Lady Banquo en trouwens ook als de nog puberaal weerspannige koningszoon. Zij speelt een aantal rollen, net als Aus Greidanus jr (ook heerlijk als de koning in zijn royale bontjas en als de klapkauwgom kauwende MacDuff) en IJgosse. Zij spelen ook de rol van wat bij Shakespeare ‘heksen’ zijn; hier zijn het een soort zonderlinge wezens ergens tussen hemel en aarde, met grote witte gewaden en kappen over hun hoofd.

Lady + Lord MacBeth is psychologisch veel meer doordacht dan de meeste Macbeth-ensceneringen en knap geregisseerd, met veel aandacht voor detail. Maar het is vooral de chemie tussen de Lady en de Lord die de voorstelling doet sprankelen.