Recensies

Zij koestert een gezamenlijk verleden, hij zoekt naar een toekomst voor hen samen. Zijn moeder die al een jaar dood is, regeert eigenlijk over haar graf. Toen zij nog dienstmeid was en hij ook nog thuis woonde, verhinderde moeder hun intimiteit. De pianist viert inmiddels al veertien jaar lang wereldwijd successen in concertzalen.

Het is een lange zit, ruim drie uur. En het is een nogal statische voorstelling. Maar je wordt wel beloond, vooral na de pauze. De rechtbankscène imponeert enorm, vooral ook door de prachtige tekstbewerking.

Het begin is meteen al overrompelend. Zo'n twintig mensen lopen door elkaar heen op een toneel dat met losse elementen overduidelijk een filmstudio moet voorstellen. Er zakken decorstukken, die praat met die, soms gaat het zogenaamd net goed - alles van een timing en niveau waar je u tegen zegt.

De onzichtbare man heeft een sterk filosofische inslag die voortdurend blijft boeien en uiterst grappig en verwarrend is maar vooral barst van originele, inventieve vondsten. De voorstelling leunt sterk op poppenkast, het is feitelijk een Jan Klaassen en Katrijn 3.0 met vaak joelende kinderen, wat de feestvreugde aangenaam verhoogt. Het is een van Batelaans allerbeste voorstellingen geworden.

De speelvloer is helemaal leeg. Jimi Zoet, een van de vier performers komt op. Kijkt het publiek onderzoekend aan. Stilte. Dan volgt een tweede performer die eveneens in stilte een plaats inneemt. Totdat alle vier spelers vlak voor ons staan. De opening van Ur is brutaal en gewaagd.